F-84F Thunderstreak

Το Republic F-84F Thunderstreak είναι Αμερικανικό μαχητικό αεροσκάφος δίωξης και βομβαρδισμού με οπισθοκλινείς πτέρυγες, κατασκευασμένα από την Republic Aviation. Αποτελεί έκδοση του F-84 Thunderjet παρόλο που το F-84F είναι ένα εντελώς νέο σχέδιο. Το RF-84F Thunderflash αποτελεί την φωτοαναγνωριστική του έκδοση.
Το 1949 η Republic παρουσίασε μία έκδοση του F-84 με οπισθοκλινείς πτέρυγες, ελπίζοντας να του προσδώσει επιδόσεις ανάλογες με του F-86. Έτσι στο τελευταίο F-84E παραγωγής τοποθετήθηκε οπισθοκλινές ουραίο τμήμα, νέες πτέρυγες με οπισθοκλινή γωνία 38,5 μοιρών και κινητήρα J35-A-25 που παρήγαγε 23.58 kN ώσης^[2].
Το αεροσκάφος, με την ονομασία XF-96A πέταξε πρώτη φορά στις 3 Ιουνίου 1950 με πιλότο τον Otto P. Haas. Παρόλο που το αεροσκάφος ήταν ικανό να αναπτύξει ταχύτητα 602 κόμβων (693 mph, 1,115 km/h), οι διαφορές στις επιδόσεις του σε σχέση με το F-84E θεωρήθηκαν μικρές^[2]. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, τον Ιούλιο του 1950, δόθηκε παραγγελία για την κατασκευή του, με την ονομασία F-84F Thunderstreak. Η ονομασία F-84 διατηρήθηκε γιατί το μαχητικό αναμενόταν να είναι μια χαμηλού κόστους βελτιωμένη έκδοση του ευθείας πτέρυγας Thunderjet, με πάνω από το 55% ομοιομορφία στην κατασκευή^[2]. Παράλληλα η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία κανόνισε την κατασκευή στις ΗΠΑ του Βρετανικού κινητήρα Armstrong Siddeley Sapphire, με τον κωδικό Wright J65, με την ελπίδα ότι ένας ισχυρότερος κινητήρας θα βελτίωνε τις επιδόσεις σε μεγάλο υψόμετρο. Προκειμένου να χωρέσει ο μεγαλύτερος κινητήρας τα αεροσκάφη έφεραν κάθετα μεγεθυνμένη άτρακτο, δίνοντας στην εισαγωγή αέρα οβάλ σχήμα. Καθυστερήσεις όμως στην παραγωγή του F-84F ανάγκασαν την Αμερικανική αεροπορία να παραγγείλει F-84G, ως ενδιάμεση λύση^[2].

Η παραγωγή σύντομα αντιμετώπισε προβλήματα, καθώς η αρχική πρόβλεψη για 55% ομοιομορφία στην κατασκευή αποδείχθηκε εσφαλμένη και μόνο το 15% των εργαλείων μπορούσε να χρησιμοποιηθεί^[2]. Επιπλέον, το F-84F χρησιμοποιούσε πρεσαριστούς ορθοστάτες για τα φτερά και τα πλευρά της ατράκτου. Εκείνη την περίοδο μόνο τρία πιεστήρια σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν την ικανότητα να τα κατασκευάσουν, όμως η προτεραιότητα δινόταν στην κατασκευή των τμημάτων του βομβαρδιστικού B-47 Stratojet^[2]. Ο κινητήρας YJ65-W-1 θεωρούνταν παλιός και ο βελτιωμένος κινητήρας J65-W-3 δεν θα ήταν διαθέσιμος για χρήση μέχρι το 1954. Όταν το πρώτο F-84F παραγωγής πέταξε στις 22 Νοεμβρίου 1952 διέφερε από τα αεροσκάφη δοκιμών, φέροντας καλύπτρα που άνοιγε προς τα πάνω και πίσω, αντί να σύρεται προς τα πίσω, και αερόφρενα τοποθετημένα στα πλαϊνά της ατράκτου αντί κάτω από το αεροσκάφος^[2]. Παράλληλα το αεροσκάφος δεν θεωρούνταν έτοιμο για επιχειρησιακή χρήση λόγω προβλημάτων ελέγχου και σταθερότητας. Τα πρώτα αεροσκάφη εμφάνιζαν προβλήματα απώλειας στήριξης με απότομη ανόρθωση της μύτης (αγγλ. pitch-up), εγγενές χαρακτηριστικό της οπισθοκλινούς πτέρυγας, και στα F-84F-25-RE υιοθετήθηκαν ολοκινούμενες ουραίες πτέρυγες. Σε κάποια αεροσκάφη τοποθετήθηκαν αεροδυναμικά πτερύγια για τη βελτίωση του ελέγχου σε υψηλές ταχύτητες. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να κηρυχθεί το F-84F επιχειρησιακό στις 12 Μαΐου του 1954^[2].

Το πρόγραμμα επιχειρησιακών δοκιμών (Project Run In) ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1954, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το αεροσκάφος πληρούσε τις προϋποθέσεις της Αμερικανικής Αεροπορίας και ήταν καλύτερο από το F-84G. Όμως συνεχείς αστοχίες και βλάβες των κινητήρων είχαν ως αποτέλεσμα την καθήλωση ολόκληρου του στόλου των F-84F στις αρχές του 1955. Επιπλέον, ο κινητήρας J65 έσβηνε κατά τη διάρκεια πτήσεων με βροχή ή χιόνι^[2]. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των καθυστερήσεων η επιχειρησιακή υπηρεσία του F-84F διήρκεσε από την ένταξή του σε υπηρεσία το 1954 μέχρι το 1958. Η αυξανόμενη ένταση όμως στην Γερμανία το 1961, κατά την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου, είχε ως αποτέλεσμα την επανενεργοποίηση του στόλου των F-84F. Το 1962 ο στόλος καθηλώθηκε εκ νέου εξαιτίας διάβρωσης στις επιφάνειες ελέγχου, γεγονός που απαιτούσε συνολικά 1800 εργατο-ώρες για κάθε αεροσκάφος, ώστε να καταστεί πλήρως επιχειρησιακό^[2]. Το αεροσκάφος αποσύρθηκε οριστικά από την Αμερικανική Αεροπορία το 1964, ενώ τα αεροσκάφη της Αμερικανικής Αεροπορικής Εθνοφρουράς αποσύρθηκαν το 1971, λόγω διάβρωσης.
Το δεύτερο πρωτότυπο YF-84F κατασκευάστηκε με τις εισαγωγές αέρα του κινητήρα στην βάση των πτερύγων, που όμως δεν υιοθετήθηκαν λόγω απώλειας ώσης. Αυτή η διάταξη όμως επέτρεπε την τοποθέτηση φωτογραφικών μηχανών και καμερών στο ρύγχος και έτσι το σχέδιο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την φωτοαναγνωριστική έκδοση του F-84F, το RF-84F Thunderflash. Το πρώτο YRF-84F ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1952^[2]. Διατηρούσε τέσσερα πυροβόλα και μπορούσε να μεταφέρει δεκαπέντε κάμερες. Μεταξύ των άλλων συστημάτων διέθετε αυτοματοποιημένα χειριστήρια για τον έλεγχο παραμέτρων φωτός, ταχύτητας και υψομέτρου των φωτογραφικών μηχανών, ένα περισκοπικό φακό για την καλύτερη οπτική αναγνώριση του στόχου από τον πιλότο και συσκευή εγγραφής φωνής ώστε ο πιλότος να μπορεί να μαγνητοφωνεί τις παρατηρήσεις του. Παρόλα αυτά το αεροσκάφος εμφάνιζε τα ίδια προβλήματα με το F-84F και κατέστη επιχειρησιακό τον Μάρτιο του 1954, για να αποσυρθεί το 1957 και να επανενεργοποιηθεί το 1961. Τα αεροσκάφη της Αμερικανικής Αεροπορικής Εθνοφρουράς αποσύρθηκαν το 1972^[2]. Πολλά τροποποιημένα RF-84F χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα FICON.