Ποια είναι η διαφορά με το αν έπαιρνες ναρκωτικά;
Η διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια χημική αλλαγή που θα φέρει κάποιες παραισθήσεις. Αυτά που βιώνεις συμβαίνουν πραγματικά, όπως δείχνουν τα εργαστηριακά πειράματα. Αναιρώντας το νευροφυσιολογικό πέπλο που σε περιορίζει, μπαίνεις σε μια άλλη πραγματικότητα, πιο ευρεία και συγχρόνως αληθινή.
Βέβαια, η πρόκληση είναι να μπορέσεις να διευρύνεις το μυαλό σου χωρίς να χρησιμοποιείς συσκευή. Ωστόσο, η συσκευή αυτή αποκαλύπτει ένα «μυστικό» σε σχέση με τον εγκέφαλο, δηλαδή την υποκείμενη κβαντική του λειτουργία.
Σκεφτείτε πως, μετά την επανάσταση στη φυσική με την έλευση της κβαντομηχανικής, αποκαλύφθηκε ένα καινούργιο υποκείμενο σύμπαν με θαυμαστές και θαυματουργές ιδιότητες, ένα σύμπαν που δεν «έδενε» με τη λογικοκρατούμενη άποψη για το τι είναι η ύλη.
Αλλά η επανάσταση στη βιολογία δεν έχει ακόμα συμβεί. Αν και υπάρχουν πολλές αντίθετες φωνές, στο σύνολό τους οι βιολόγοι συνεχίζουν να βλέπουν τη βιολογική ύλη όπως έβλεπαν οι φυσικοί την άβια ύλη πριν την έλευση της κβαντομηχανικής: δηλαδή ως σύνολα αποτελούμενα από άβουλα και μη νοήμονα εξαρτήματα – το μηχανιστικό σύμπαν (ή, θα μπορούσαμε ταιριαστά να το αποκαλέσουμε, το «σύμπαν του καταναλωτή»). Ο νοητικός χαρακτήρας του σύμπαντος αποκαλύφθηκε με την κβαντομηχανική. Και θα αποκαλυφτεί στη βιολογία όταν οι βιολόγοι σταματήσουν να βλέπουν τους οργανισμούς ως σύνολα άβουλων εξαρτημάτων (κύτταρα, γονίδια κλπ.) και αντιληφθούν την κβαντικού τύπου λειτουργία της βιολογικής ύλης.
Δεν φτάνει να καταλάβουμε από τι υλικό αποτελείται η ύλη, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτό το υλικό εκφράζεται στη βιολογία. Μετά στην ψυχολογία. Μετά στην κοινωνιολογία.
Γιατί αυτός ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Νομίζεις ότι έχεις βρει κάποιους αυστηρούς και τετράγωνα λογικούς νόμους που εξηγούν και προβλέπουν, και μετά το έδαφος ανοίγει κάτω από τα πόδια σου και αντιλαμβάνεσαι ότι όλα στηρίζονται στο χάος, η ίδια η Γη επιπλέει στο κενό.
Το υπόστρωμα του κενού είναι ο νους. Αυτός φτιάχνει νόμους και τους αναιρεί. Μπορείς να καταγράψεις τους νόμους και να παρατηρήσεις τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά αρχίζεις να καταλαβαίνεις όταν μπορείς να δεχθείς ότι δεν είναι απόλυτοι, ότι φτιάχνονται και καταστρέφονται από μιαν άλλη, υποκείμενη πραγματικότητα που ξεπερνά τη συνηθισμένη λογική.
Για να διεισδύσεις σε αυτή την υποκείμενη κατάσταση ως επιστήμονας χρειάζεται να είσαι διατεθειμένος να διεισδύσεις σε αυτήν ως άνθρωπος. Να μπορείς να δεχθείς εναλλακτικές και ευρύτερες έννοιες που ξεπερνούν την περιορισμένη σου οπτική για το τι είσαι.
Οι βιολόγοι έχουν ακόμη μπροστά τους αυτό το άλμα. Μετά είναι η σειρά των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων.
Αλλά εμείς οι μη επιστήμονες δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους «ειδικούς» για να αποφασίσουν πριν από εμάς για εμάς.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και τη διαίσθησή μας για να σκεφτούμε και να ανοίξουμε στον εαυτό μας καινούργιες προοπτικές.
Σε τελική ανάλυση, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Η αποκάλυψη δεν θα έρθει ούτε από τον παπά ούτε από τον επιστήμονα. Και, είτε το πιστεύετε είτε όχι, όταν πεθάνουμε θα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε –είτε στον Θεό είτε στον ίδιο μας τον Εαυτό- για το τι κάναμε σε αυτή τη ζωή και για το ποιες δικαιολογίες βρήκαμε για να παραμείνουμε μικροί.
Στην επιστήμη –όπως και στη ζωή– υπάρχουν διάφορα ερεθίσματα. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που αποφασίζουμε πού θα κοιτάξουμε, με βάση την υποκείμενη αντίληψή μας για τη φύση, το νόημα και το σκοπό της ζωής μας.
Η διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια χημική αλλαγή που θα φέρει κάποιες παραισθήσεις. Αυτά που βιώνεις συμβαίνουν πραγματικά, όπως δείχνουν τα εργαστηριακά πειράματα. Αναιρώντας το νευροφυσιολογικό πέπλο που σε περιορίζει, μπαίνεις σε μια άλλη πραγματικότητα, πιο ευρεία και συγχρόνως αληθινή.
Βέβαια, η πρόκληση είναι να μπορέσεις να διευρύνεις το μυαλό σου χωρίς να χρησιμοποιείς συσκευή. Ωστόσο, η συσκευή αυτή αποκαλύπτει ένα «μυστικό» σε σχέση με τον εγκέφαλο, δηλαδή την υποκείμενη κβαντική του λειτουργία.
Σκεφτείτε πως, μετά την επανάσταση στη φυσική με την έλευση της κβαντομηχανικής, αποκαλύφθηκε ένα καινούργιο υποκείμενο σύμπαν με θαυμαστές και θαυματουργές ιδιότητες, ένα σύμπαν που δεν «έδενε» με τη λογικοκρατούμενη άποψη για το τι είναι η ύλη.
Αλλά η επανάσταση στη βιολογία δεν έχει ακόμα συμβεί. Αν και υπάρχουν πολλές αντίθετες φωνές, στο σύνολό τους οι βιολόγοι συνεχίζουν να βλέπουν τη βιολογική ύλη όπως έβλεπαν οι φυσικοί την άβια ύλη πριν την έλευση της κβαντομηχανικής: δηλαδή ως σύνολα αποτελούμενα από άβουλα και μη νοήμονα εξαρτήματα – το μηχανιστικό σύμπαν (ή, θα μπορούσαμε ταιριαστά να το αποκαλέσουμε, το «σύμπαν του καταναλωτή»). Ο νοητικός χαρακτήρας του σύμπαντος αποκαλύφθηκε με την κβαντομηχανική. Και θα αποκαλυφτεί στη βιολογία όταν οι βιολόγοι σταματήσουν να βλέπουν τους οργανισμούς ως σύνολα άβουλων εξαρτημάτων (κύτταρα, γονίδια κλπ.) και αντιληφθούν την κβαντικού τύπου λειτουργία της βιολογικής ύλης.
Δεν φτάνει να καταλάβουμε από τι υλικό αποτελείται η ύλη, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτό το υλικό εκφράζεται στη βιολογία. Μετά στην ψυχολογία. Μετά στην κοινωνιολογία.
Γιατί αυτός ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Νομίζεις ότι έχεις βρει κάποιους αυστηρούς και τετράγωνα λογικούς νόμους που εξηγούν και προβλέπουν, και μετά το έδαφος ανοίγει κάτω από τα πόδια σου και αντιλαμβάνεσαι ότι όλα στηρίζονται στο χάος, η ίδια η Γη επιπλέει στο κενό.
Το υπόστρωμα του κενού είναι ο νους. Αυτός φτιάχνει νόμους και τους αναιρεί. Μπορείς να καταγράψεις τους νόμους και να παρατηρήσεις τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά αρχίζεις να καταλαβαίνεις όταν μπορείς να δεχθείς ότι δεν είναι απόλυτοι, ότι φτιάχνονται και καταστρέφονται από μιαν άλλη, υποκείμενη πραγματικότητα που ξεπερνά τη συνηθισμένη λογική.
Για να διεισδύσεις σε αυτή την υποκείμενη κατάσταση ως επιστήμονας χρειάζεται να είσαι διατεθειμένος να διεισδύσεις σε αυτήν ως άνθρωπος. Να μπορείς να δεχθείς εναλλακτικές και ευρύτερες έννοιες που ξεπερνούν την περιορισμένη σου οπτική για το τι είσαι.
Οι βιολόγοι έχουν ακόμη μπροστά τους αυτό το άλμα. Μετά είναι η σειρά των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων.
Αλλά εμείς οι μη επιστήμονες δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους «ειδικούς» για να αποφασίσουν πριν από εμάς για εμάς.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και τη διαίσθησή μας για να σκεφτούμε και να ανοίξουμε στον εαυτό μας καινούργιες προοπτικές.
Σε τελική ανάλυση, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Η αποκάλυψη δεν θα έρθει ούτε από τον παπά ούτε από τον επιστήμονα. Και, είτε το πιστεύετε είτε όχι, όταν πεθάνουμε θα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε –είτε στον Θεό είτε στον ίδιο μας τον Εαυτό- για το τι κάναμε σε αυτή τη ζωή και για το ποιες δικαιολογίες βρήκαμε για να παραμείνουμε μικροί.
Στην επιστήμη –όπως και στη ζωή– υπάρχουν διάφορα ερεθίσματα. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που αποφασίζουμε πού θα κοιτάξουμε, με βάση την υποκείμενη αντίληψή μας για τη φύση, το νόημα και το σκοπό της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου