Απαντήσεις στον Νταίνικεν για τις Πυραμίδες της Αιγύπτου

Η ανάπτυξη της Πυραμιδολογίας

Από τότε που πληροφορίες, προερχόμενες από τη Ναπολεόντεια εκστρατεία στην Αίγυπτο, αναφέρονταν στο θέμα αυτό, αναπτύχθηκε ένα ειδικό ενδιαφέρον για την Πυραμιδολογία. Η Μεγάλη Πυραμίδα μετρήθηκε επιμελώς από αρχαιολόγους, γεωμέτρες, αστρονόμους, μηχανικούς, χαρτογράφους και διάφορους άλλους που πρόσφεραν τις ειδικευμένες τους ερμηνείες για τους υπολογισμούς των πυραμίδων. Περιουσίες ξοδεύτηκαν για να κάνουν γνωστά μερικά από αυτά τα «μυστικά».
Ένας από τους γνωστότερους πυραμιδολόγους ήταν ο λοχαγός Χάουαρντ Βόιζ (Howard Voise) που στη δεκαετία του 1830 χρησιμοποίησε πυρίτιδα για ν’ ανοίξει πέρασμα στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας. Χάρη στις μετρήσεις του διατυπώθηκε η θεωρία ότι η πυραμίδα αυτή κατασκευάστηκε από τον Νώε και τους γιους του, με θεία καθοδήγηση και περιείχε εξωγήινη σοφία. Ο συγγραφέας Ιωάννης Ταίυλορ (Taylor) έχει γράψει εκτεταμένα γι’ αυτές τις θεωρίες, και κατέπεισε τον σκώτο αστρονόμο Κάρολο Πιάτσι Σμιθ (Piazzi Smith), για τη θρησκευτική αξία αυτών των μετρήσεων και ερμηνειών.
Ο Σμιθ πήγε στην Αίγυπτο για να επιβεβαιώσει τις θεωρίες που ήδη είχε ενστερνισθεί και κατανάλωσε αρκετούς μήνες, χρησιμοποιώντας όργανα ειδικά κατασκευασμένα γι’ αυτόν το σκοπό, και επιδόθηκε σε μετρήσεις στην πυραμίδα και στη γύρω περιοχή. Ανήγγειλε ότι οι πλευρές αποτελούσαν τέλεια ισόπλευρα τρίγωνα και έδωσε έναν αριθμό εντυπωσιακών αριθμητικών σχέσεων, όπως ότι η τετραγωνική βάση είχε περίμετρο 36.524 «πυραμιδικές ίντσες». Τόνισε ότι τούτο ήταν σχεδόν ακριβώς 100 φορές ο αριθμός των ημερών του έτους, μια ενδιαφέρουσα εικασία, που θα ίσχυε μόνο αν δεχόμαστε τη βασική του υπόθεση περί «πυραμιδικής ίντσας». Διατύπωσε και πολλούς άλλους συγκριτικούς υπολογισμούς, όπως ότι το ύψος της πυραμίδας που βρήκε είναι 1/270.000 της περιφέρειας της Γης, η οποία, με τη σειρά της, ήταν καθ’ υπόθεση ένα δισεκατομμυριοστό της αποστάσεως από τη Γη ως τον Ήλιο.
Αυτός και οι συνεργάτες του επέμεναν πως η αδειανή πέτρινη σαρκοφάγος, που βρέθηκε στον Βασιλικό Θάλαμο, ήταν στην πραγματικότητα ένα υπόδειγμα μετρήσεων, δηλ. ένα σύστημα που διαμορφώθηκε από μια πολύ περίπλοκη σειρά υπολογισμών.
Όμως οι θεωρίες αυτές δεν είναι πολύ πειστικές, επειδή η όλη ιδέα της πυραμιδικής ίντσας δεν είναι παρά εφεύρημα του Σμιθ. Ακόμη και αν παραδεχτούμε αυτούς τους μαθηματικούς τύπους που παρουσιάζουν τη σχέση που υφίσταται μεταξύ των μετρήσεων της πυραμίδας και της αποστάσεως από τον ήλιο, θα πρέπει ν’ αγνοήσουμε τις πιο πρόσφατες μετρήσεις που δείχνουν, ότι μ’ όλο που ο Σμιθ έκανε μια καλή δουλειά, με τα όργανα που διέθετε, όμως τα συμπεράσματά του είναι βέβαιο ότι δε μπορούν να ληφθούν σαν πολύ ακριβή, στην εποχή μας των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι μετρήσεις του αναθεωρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό.
Ο Σμιθ ισχυριζόταν ότι ένα σύστημα μονάδων που προέκυπτε από την κενή σαρκοφάγο, στην πραγματικότητα ήταν ο πρόδρομος του αγγλικού συστήματος προσδιορισμού των όγκων, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει πιστευτό. Η σαρκοφάγος αυτή θα μπορούσε να κρατήσει περίπου 1 ¼ τόνου νερό. Το να βασιστεί μια θεωρία για μονάδες μετρήσεων στα δεδομένα ενός αρχαίου φέρετρου, που θα περιέκλειε επί αιώνες πλήθος τεχνι¬κών στοιχείων, στερείται σοβαρότητας.

Οι Προφήτες που αστόχησαν

Οι μετρήσεις του Σμιθ προοωθήθηκαν σε θρησκευτικές σφαίρες, και μάλιστα συνδέθηκαν με χριστιανικές διδασκαλίες. Με τους υπολογισμούς του υπολόγισε ότι ένα μεγάλο θαύμα έμελλε να συντελεσθεί στα 1881, όπως η δεύτερη έλευση του Χριστού ή η εγκαθίδρυση της χιλιετούς βασιλείας Του. Όμως το έτος 1881 ήρθε και πέρασε, χωρίς να συμβεί το θαύμα.
Στα πρώτα χρόνια της ενηλικιώσεώς του ο μεγάλος αιγυπτιολόγος Γ. Μ. Φλίντερς Πήτρι (W. Μ. Flinders Petrie), είχε κάπως επηρεαστεί από τις θεωρίες του Σμιθ, επειδή τις είχε παραδεχτεί ο πατέρας του. Πάντως ο Πήτρι ανέλαβε δικές του έρευνες. Πήγε στην Αίγυπτο και κατέδειξε ότι οι μετρήσεις του Σμιθ είχαν σοβαρές ανακρίβειες, παρά τα πολυδάπανα όργανα που είχαν κατασκευαστεί ειδικά για τον σκοπό αυτόν. Τούτο δείχνει ότι όλη η βάση ήταν αμφισβητήσιμη, μ’ όλο που οι θεωρίες διατηρούνταν. Ο Φλίντερς Πήτρι αναφέρει πως ένας που επεχείρησε, βάσει των παραπάνω, να προσδιορίσει τις διαστάσεις μιας γρανίτινης μορφής τοποθετημένης στον προθάλαμο του ταφικού χώρου, βρήκε ότι το μέγεθός της δε συμφωνούσε με τις θεωρίες.
Παρά τις αποδείξεις του Πήτρι, ότι οι τύποι του Σμιθ ήταν απαράδεκτοι, η πυραμιδολογία εξακολουθούσε να ζει. Νέος αρχηγός, ονομαζόμενος Δαβίδ Νταίιβιντσον (Davidson) σε λίγο χρησιμοποίησε τους τύπους του Πήτρι. αντί του Σμιθ και, με μερικούς άλλους συνδυασμούς στους Βασιλικούς καταλόγους του Αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μανέθωνος, πέτυχε να προβάλει καινούργιες προφητικές διδασκαλίες. Υπέθεσε, ότι ένας μεγάλος παγκόσμιος πόλεμος θα ξεσπούσε το 1928 και ο Χριστός θα επέστρεφε στη Γη το 1936. Παρ’ ότι τα χρόνια αυτά παρήλθαν χωρίς να εκπληρωθούν οι προφητείες, οι υποστηρικτές των αντιλήψεων αυτών δεν υποχώρησαν εύκολα, αλλά πάλι προσάρμοσαν τους αριθμούς. Έτσι μια νέα πρόβλεψη εξαγγέλθηκε, ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 1953.
Ο Νταίνικεν επίσης συνδυάζει τα δεδομένα απ’ αυτές τις δυο απόψεις, μαζί με αξιόλογα στοιχεία που συνήγαγε από τις μετρήσεις της Μεγάλης Πυραμίδας, και προτείνει με τόνο επιθετικό: Η ασυμφωνία στις «κλασσικές» διαστάσεις της πυραμίδας, οφείλεται σε τυχαίες ενέργειες του αρχιτέκτονα.

Το χτίσιμο των πυραμίδων είναι ένας υπέροχος άθλος του ανθρώπου. Κατά τον ιστορικό Ηρόδοτο, το χτίσιμο της Μεγάλης Πυραμίδος χρειάστηκε 100.000 δούλους να εργάζονται για 20 χρόνια.

Όμως οι Σπραγκ και Κατερίνα ντε Καμπ αναφέρουν:
«Έχει συχνά παρατηρηθεί ότι με ταχυδακτυλουργικό συνδυασμό μερικών δεδομένων, μπορεί κανείς να συναγάγει συμπεράσματα για την τύχη του Κόσμου από ανεπαρκές υλικό. Ο γερμανός αιγυπτιολόγος Μπόρχαρτ (Borchardt), διαμορφώνοντας ένα αντιπυραμιδολογικό παίγνιο, εξάγει τη βάση «e» των φυσικών λογαρίθμων από την κλίση της πυραμίδας της Σαχούρα. Ο Μπάρναρντ (Barnard) με αυθαίρετη χρησιμοποίηση των διαστάσεων του Ναού της Αρτέμιδος της Εφέσου, συνάγει τη διάμετρο της Σελήνης, τη διάρκεια του σεληνιακού μηνός, και τη χρονολογία του κτισίματος του Ναού».
Είναι ουσιαστικά περιττό να βάλουμε άλλο ένα επιχείρημα του Νταίνικεν μαζί με όσα πάρα πάνω αναφέραμε. Ρωτάει ό Νταίνικεν: «Αλλά ποιος είναι τόσο απερίσκεπτος, ώστε να πιστεύει ότι η πυραμίδα δεν είναι παρά ο τάφος ενός βασιλιά; Από εδώ και μπρος, ποιος θα θεωρήσει τη μετάδοση μαθηματικών και αστρονομικών ενδείξεων απλώς σαν κάτι τυχαίο;
Η «πυραμιδική ίντσα» του Σμιθ, το σύστημα μονάδων που βασίζεται σε μια άδεια σαρκοφάγο, οι συνεχώς μεταβαλλόμενες προφητείες, οι στηριγμένες σ’ αυτές τις αστρονομικές ενδείξεις από τη Μεγάλη Πυραμίδα, αποδεικνύουν επαρκώς, ότι οι προτάσεις του Νταίνικεν δε μπορούν να ληφθούν σοβαρά.

Πώς αναπτύχθηκε ο οικοδομικός ρυθμός των Πυραμίδων

Δεν πρέπει να παραμείνει καμιά αμφιβολία ότι δεχόμαστε ανεπιφύλακτα πως η Μεγάλη Πυραμίδα ήταν μια αξιόλογη κατασκευή. Οι κατασκευαστές της δεν είχαν δυνατά μηχανήματα όπως τα σύγχρονα, ούτε τσιμέντα και ειδικούς χάλυβες, ούτε σύγχρονους εξοπλισμούς ελέγχου. Περιορίζονταν σε χάλκινα
Η μεγαλύτερη από αυτήν την ομάδα πυραμίδων ήταν αυτή του Φαραώ Χουφού, ο οποίος από τους έλληνες συγγραφείς αναφέρεται Χέοψ. Αυτή η Μεγάλη Πυραμίδα είναι ένα κτίσμα αξιόλογο, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, και μάλιστα το καλύτερα διατηρημένο από τα επτά. Ήταν το αριστούργημα του Χουφού αποκαλούμενο Χουίτ -Χουφού, που επί λέξει σημαίνει «Ορίζων του Χουφού». Οι αρχαίοι ιστορικοί Ηρόδοτος και Μανέθων μάς λένε πως αυτός ήταν ο κατασκευαστής, επί πλέον δε το όνομα του είναι γραμμένο σε μερικές από τις εσωτερικές πέτρες.
Όπως και ο Ζοζέρ, επέφερε και αυτός μεταβολές στην πυραμίδα, ενώ ήδη είχε κτισθεί. Ο υπόγειος θάλαμος, που συνήθως συνδεόταν με τους παλαιότερους μασταμπάδες, φαινόταν να έχει εγκαταλειφθεί, αφού ήδη είχε σκαφθεί στον σκληρό βράχο. Ακόμη προστέθηκε και ένας άλλος θάλαμος, που χαρακτηρίζεται σαν «Θάλαμος της Βασίλισσας», αν και όπως φαίνεται αυτός ο χαρακτηρισμός δεν είναι σωστός.
Αλλά και ο θάλαμος αυτός έχει μείνει ασυμπλήρωτος, προστέθηκε δε και τρίτος θάλαμος γνωστός σαν «Θάλαμος του Βασιλιά». Αυτός ήταν ψηλότερα μέσα στην πυραμίδα. Διάφορες θεωρίες διατυπώθηκαν, για την εξήγηση αυτών των μεταβολών που έγιναν μια από αυτές ήταν πως ο Φαραώ είχε κλειστοφοβία και χρειαζόταν να βρίσκεται όσο γίνεται πλησιέστερα στον Ήλιο, παρά αν είχε ταφεί βαθιά μέσα στη γη, όπως είχε γίνει με παλαιότερους Φαραώ.
Ο Βασιλικός Θάλαμος είναι 5,5 μέτρα ψηλός και έχει επιφάνεια 5 μέτρα επί 10. Η οροφή αποτελείται από εννιά γρανίτινες πλάκες βάρους περίπου 30 τόνους η κάθε μια.
Ο Έρρικ φον Νταίνικεν υποστηρίζει ότι είναι παράλογο «να πιστεύει κανείς, ότι η πυραμίδα δεν ήταν τίποτε άλλο παπριόνια και σκαρπέλα. Όμως η ικανότητα των αρχαίων ανθρώπων δε διέφερε ριζικά απ’ αυτή των σύγχρονων και τυχαίνει να επιδεικνύουν μεγαλοφυία που και σήμερα διαπιστώνεται. Ένας τέτοιος ήταν ο Ιμχοτέπ που φρόντισε για την περίφημη Βαθμιδωτή Πυραμίδα της Σακκάρας για τον Φαραώ Ζοζέρ. Ο Ιμχοτέπ ήταν ένας σοφός διάσημος σαν πολιτικός, φυσικός και αρχιτέκτων. Αργότερα θεοποιήθηκε σαν θεός της Ιατρικής. Πριν από την εποχή των Ιμχοτέπ και Ζοζέρ, οι βασιλιάδες και οι ευπατρίδες της Αιγύπτου ενταφιάζονταν σε μασταμπάδες, που ήταν τούβλινα κατασκευάσματα, ορθογώνιου σχήματος, και με τοίχους που έγερναν προς τα μέσα• χτίζονταν πάνω από τον υπόγειο θάλαμο όπου θα ενταφιάζονταν ο βασιλιάς. Η πρώτη πραγματική πυραμίδα, η Βαθμιδωτή Πυραμίδα της Σακκάρας, ξεκίνησε σαν μασταμπάς, αλλά δυο φορές υψώθηκε, ώσπου τελικά πήρε τη μορφή σειράς μασταμπάδων απανωτών, ώστε έγινε η Βαθμιδωτή Πυραμίδα. Έφτασε να έχει έξι πατώματα και απέκτησε ύψος 43 μέτρων και πλευρά βάσεως περίπου δυο φορές όσο το ύψος.
Άλλοι Φαραώ ακολούθησαν το παράδειγμα που επεξεργάστηκε ο Ζοζέρ και σειρά πυραμίδων ανεγέρθηκαν. Αυτά τα ογκώδη κατασκευάσματα, κανονικά χτίζονταν με τέσσερις πλευρές και είχαν βάση παραλληλόγραμη. Οι πλευρές ανέρχονταν ως να φτάσουν σε σημείο που θεωρητικά ήταν πάνω από το κέντρο της βάσεως.
Οι περιφημότερες από τις αιγυπτιακές πυραμίδες είναι οι τρεις μεγάλες της Γίζης έξω από το Κάιρο. Αυτές οι τρεις πυραμίδες πιστεύεται κατά παράδοση ότι κατασκευάστηκαν εκεί που ήταν θαμμένοι οι Φαραώ Χουφού, Χαφρέ και Μενκαουρέ. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν και διάφορες μικρότερες πυραμίδες.(...)
Όμως, το γεγονός ότι βρέθηκε εκεί μια άδεια σαρκοφάγος δείχνει ότι ένας από τους σκοπούς της πυραμίδας ήταν η ταφή. Είναι βέβαιο ότι γενικά οι πυραμίδες ήταν τάφοι για τους Φαραώ και για πρόσωπα της βασιλικής οικογένειας. Υπάρχουν περίπου ογδονταπέντε πυραμίδες, και έχουν βρεθεί περίπου σαρανταπέντε μουμιοποιημένα σώματα. Οι πυραμίδες φαίνεται πως ήταν μεγάλα μνημεία για τους ηγεμόνες που είχαν ενταφιαστεί σ’ αυτούς τους τεράστιους πέτρινους όγκους.

Το χτίσιμο της Μεγάλης Πυραμίδας

Πώς κατασκευάστηκαν τα τεράστια αυτά μνημεία; Θα ασχοληθούμε ειδικά με τη Μεγάλη Πυραμίδα, πσυ θεωρείται ότι χτίστηκε από τον Χέοπα (Χουφού) για μνήμα του ιδίου και της βασίλισσας του. Κατά παράδοση, πιστεύεται ότι αυτός τη σχεδίασε και άρχισε την οικομόμησή της μόλις ανέβηκε στο θρόνο.
Υπολογίσθηκε ότι χρησμιποιήθηκαν 2,5 εκατομμύρια από ογκόλιθους στην ανέγερση αυτής της Πυραμίδας. Οι ογκόλιθοι αυτοί είχαν σημαδευτεί ως προς τη θέση που θα έπαιρναν στην πυραμίδα και είχαν πελεκηθεί τόσο επακριβώς ώστε όταν αραδιάστηκαν ο ένας πλάι στον άλλο, μόλις γίνονταν αντιληπτά τα χωρίσματα.

Ο κάθε ασβεστόλιθος ζύγιζε 2,5 τόνους και χρειαζόταν μια ομάδα 40 ανδρών για να τον μεταφέρει στη θέση του.

Όμως για την καλή προσαρμογή, είχαν μερικές φορές λεχθεί και υπερβολές. Οι από μέσα πέτρες είχαν συναρμολογηθεί χονδρικά και τα χωρίσματα τους διακρίνονταν καθαρά. Φαίνεται ότι πρώτα αράδιαζαν τους ογκόλιθους στο έδαφος, τον έναν πλάι στον άλλο, και κει τους πελεκούσαν, ώστε να μπορούν να συνταιριαστούν ακριβώς, και έπειτα τους τραβούσαν για να πάει ο καθένας στη θέση του. Οι εξωτερικοί αυτοί ασβεστόλιθοι προσαρμόζονταν τόσο επακριβώς, ώστε με δυσκολία η λεπίδα του σουγιά να εισχωρεί ανάμεσα τους. Αν η λάσπη της πλευράς της πυραμίδας τύχαινε να φύγει, τότε, βέβαια, οι χτίστες θα αφαιρούσαν κάθε άλλη ανωμαλία, επιχρίοντας όλο το εξωτερικό της πυραμίδας. Πολλοί από τους ασβεστόλιθους αυτούς έχουν αφαιρεθεί κατά τους αιώνες που πέρασαν, για να τους χρησιμοποιήσουν στο χτίσιμο σπιτιών και άλλων κατασκευών.
Η τεράστια ποσότητα των αναγκαίων ασβεστόλιθων πρέπει να είχε παρθεί από την Τροία στην απέναντι όχθη του Νείλου, ενώ οι γρανίτινοι όγκοι έπρεπε να κατέβουν από την περιοχή που σήμερα λέγεται Ασουάν. Αυτούς τους μετέφεραν με σχεδίες που κατέβαιναν τον Νείλο, και έπειτα τους μετακινούσαν με ξύλινα έλκυθρα ως τη θέση της πυραμίδας.
Ο Νταίνικεν λέει, ότι θα ήταν πολύ πιο πρακτικό, οι πυραμίδες να χτίζονταν πλησιέστερα στα ανατολικά λατομεία, ώστε η απόσταση των μεταφορών να συντομευόταν. Όμως έτσι παραβλέπεται η αιτία που προτιμήθηκε η δυτική όχθη του Νείλου για τοποθεσία των πυραμίδων, δηλ. ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έβλεπαν τον τόπο όπου κατευθυνόταν ο Ήλιος, στη δύση του, σαν τόπο κατοικίας των νεκρών.
Αξιοπρόσεκτη είναι η τεχνική του λαού αυτού, αφού, όπως ξέρουμε, ακόμα και στην εποχή της Πρώτης Δυναστείας, προφανώς περί το 1300 π.Χ., χρησιμοποιούσαν χάλκινα πριόνια για το κόψιμο των ασβεστόλιθων. Πολλοί από τους ογκόλιθους των πυραμίδων είναι ασβεστολιθικοί και ήταν σχετικά εύκολο να παρθούν από τα λατομεία του Νείλου, ενώ οι μικρότερες πέτρες ζύγιζαν περί τους δυο τόνους, αν και μερικών το βάρος έφτανε τους είκοσι τόνους.

Τα κενά της Υπόθεσης του Έρρικ φον Νταίνικεν

Στο σημείο αυτό σταματάμε να λογαριάζουμε μερικές από τις απόψεις του Έρρικ φον Νταίνικεν, αναφορικά με την κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας. Αυτός λέει ότι ογκόλιθοι βάρους δώδεκα τόννων, όταν δεν υπάρχουν σχοινιά ούτε κύλινδροι, δεν μπορούν να τραβηχτούν από πολυάριθμους εργάτες που ζούσαν χωρίς να έχουν ούτε σιτάρι για να τραφούν ούτε καλύβες. Ούτε θα ήταν δυνατόν να εκτελέσουν τον έργο τους τραβώντας με ρυθμικά προστάγματα, αφού δεν υπήρχε ούτε μεγάφωνο. Υποστηρίζει ότι αν χρησιμοποιούσαν τέτοια μέθοδο, η πυραμίδα αυτή θ’ απαιτούσε 664 χρόνια για να συμπληρωθεί.
Λέει ότι μερικοί ογκόλιθοι, από αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στο χτίσιμο της Μεγάλης Πυραμίδας, δε θα μπορούσαν να έχουν μετακινηθεί πάνω ξύλινους κυλίνδρους, επειδή «οι Αιγύπτιοι μετά βίας θα μπορούσαν να κόψουν και να τα φτιάξουν κυλίνδρους τα λίγα δέντρα, κυρίως χουρμαδιές που τότε —όπως και τώρα— αναπτύσσονταν στην Αίγυπτο, γιατί οι χουρμάδες ήταν απόλυτα αναγκαίοι για τροφή, και ακόμη οι κορμοί και το φύλλωμα τους ήταν τα μόνα πράγματα που έδιναν σκιά στην κατάξερη γη». Εκφράζει τη γνώμη ότι τεράστιες δυσκολίες προέκυπταν στην εισαγωγή ξυλείας από αλλού.
Ως προς αυτό το επιχείρημα -ότι οι Αιγύπτιοι δεν έκαναν εισαγωγή ξυλείας, στο πλατιά διαδεδομένο βιβλίο του καθηγητού Πρίτσαρντ «Κείμενα της Αρχαίας Εγγύς Ανατολής»1, αναφέρεται ότι ο Σνεφρού, πατέρας του Χέοπος, έστειλε περί τα 40 πλοία στη Φοινίκη για να ζητήσει την εισαγωγή ξυλείας κωνοφόρων.
Ξέρουμε, ότι όχι μόνο εισαγόταν ξυλεία, αλλά επίσης ότι ξύλινα έλκυθρα χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Αίγυπτο, καθώς και ξύλινες σκαλωσιές. Στο αξιόλογο βιιβλίο του «Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου» ο "Εντουαρντς: μιλάει για ξύλινα δοκάρια που βρέθηκαν στην αρχική τους θέση στην Λιστ, πράγμα που δείχνει ότι το ξύλο είχε εκτεταμένη χρήση στην αρχαία Αίγυπτο.
Ο Έρρικ φον Νταίνικεν διατείνεται ότι οι πέτρες των 12 τόνων της Μεγάλης Πυραμίδας δε θα μπορούσαν να μετακινηθούν χωρίς σύγχρονες ανυψωτικές μηχανές, εκτός αν υπήρξε βοήθεια από αστροναύτες. Κατά μέσον όρο, οι πέτρες της πυραμίδας ζύγιζαν 2,5 τόνους, αλλά όπως είπαμε παραπάνω, μερικές έφταναν τους 20 τόνους. Όμως, είναι γνωστά πολλά παραδείγματα από άλλες χώρες όπου βαρύτερες πέτρες έχουν ανυψωθεί με απλούστατα μέσα και με λίγους μόνον εργάτες.

Μετακίνηση Αγάλματος 60 Τόνων

Στην ίδια την Αίγυπτο βρίσκεται μια παράσταση ειδικού ενδιαφέροντος από τον τάφο του Τζεχουτιχοτέπ, ενός ευπατρίδη που έζησε στην εποχή της Δωδέκατης Αιγυπτιακής Δυναστείας. Πρόκειται για ένα υπερμέγεθες άγαλμα του ίδιου του Τζεχουτιχοτέπ, που το βάρος του υπολογίζεται περίπου στους 60 τόνους. Είναι ανεβασμένο σε ξύλινο έλκυθρο και τραβιέται από 172 άνδρες. Νερό ή κάποιο άλλο υγρό χύνεται στο χώμα, όπως φαίνεται για να ελαττώσει την τριβή και να κάνει την έλξη ευκολότερη. Αν ένα άγαλμα 60 τόνων μπορεί να μετακι¬νηθεί με ένα σχετικά μικρό αριθμό αν¬θρώπων, δικαιολογείται λογικά ότι πέτρες 2,5 τόνων, για τη Μεγάλη Πυραμίδα θα μετακινόνταν πολύ ευκολότερα.
Άλλο επιχείρημα που προβάλλει ο Νταίνικεν είναι ότι θα χρειάζονταν 664 χρόνια για το χτίσιμο της Μεγάλης Πυραμίδας, πράγμα παράλογο. Μερικές από τις μικρότερες πυραμίδες φέρουν ονόματα διαφόρων Φαραώ και τις χρονολογίες τους. Η Πυραμίδα του Μεϊντούμ φέρνει διαφορετικές χρονολογίες σε διάφορα σημεία της κατασκευής της, και μια άλλη πυραμίδα στη Νταχσούρ αναγράφει τη χρονολογία της θεμελιώσεώς της, και την τοποθετεί στο 21ο έτος του Φαραώ Σενεφρού και περίπου στη μισή απόσταση πάρα πάνω που αφορά τον ίδιο Φαραώ στα 22 χρόνια του.
Δεν απαιτήθηκαν λοιπόν 664 χρόνια για την ανέγερση της Μεγάλης Πυραμίδας, όπως ισχυρίζεται ο Νταίνικεν. Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος λέει ότι χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να ετοιμαστεί ο δρόμος από τον Νείλο ως την πυραμίδα, και άλλα είκοσι .χρόνια για το χτίσιμο της ίδιας της πυραμίδας. Στην εποχή του Ηροδότου οι πυραμίδες ήταν ήδη πολύ παλαιές, και μερικές από τις αφηγήσεις που άκουσε σαν ταξιδιώτης, είναι φανερό ότι δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Αυτή η περιγραφή για τα 10 χρόνια και για τα 20 ακόμη, με 100 χιλιάδες εργάτες, ίσως ήταν αυτής της κατηγορίας. Νεότεροι υπολογισμοί βρίσκουν ότι η Μεγάλη Πυραμίδα πρέπει να ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από 10 χρόνια. Ενδιαφέρει να σημειωθεί ότι η βασιλεία του Χέοπος διήρκεσε 23 χρόνια.
Μια πολύ γνωστή θεωρία, είναι για το πώς οι ογκόλιθοι τοποθετούνταν στις θέσεις τους- είναι ότι χρησίμευαν τροχαλίες και σχοινιά καθώς και αναχώματα. Άνθρωποι που στέκονταν σε μια λεία επιφάνεια στην πάνω μεριά του αναχώματος, τράβαγαν το πέτρινο αντικείμενο πάνω από το επίπεδο της ερήμου. Όσο το ύψος της πυραμίδας ανέβαινε, τόσο θα ψήλωνε η χωμάτινη πλαγιά απέναντι στις νέες πέτρες που τοποθετούνταν. Το ανάχωμα απομακρυνόταν όταν η πυραμίδα συμπληρωνόταν.
Πολλά από εκείνα που διάφοροι ι¬σχυρίστηκαν σχετικά με τη Μεγάλη Πυραμίδα είναι υπερβολές. Έχουμε πάρα πάνω καταδείξει, ότι η Πυραμιδολογία δε μπορεί πάντα να παίρνεται τόσο σοβαρά, όσο μερικοί θα επιθυμούσαν σχετικά έχουμε ήδη αναφερθεί στη θερμή υποστήριξη του Νταίνικεν σε μερικές α¬πόψεις πάνω σ’ αυτό το θέμα.

Το βιβλίο του Dr. Wilson "Crash Go the Charriots" , το οποίο απαντά στις υποθέσεις του Νταίνικεν, το οποίο κυκλοφόρησε διεθνώς σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα και αναδείχτηκε best seller!

Η Μέθοδος Τραβήγματος με Ρυθμικά Προστάγματα

Όσο για το επιχείρημα του, ότι οι πέτρες της πυραμίδας δεν τραβήχτηκαν με τη μέθοδο των ρυθμικών προσταγμάτων, εγώ προσωπικά την παρακολούθησα, στις πρόσφατες ανασκαφές του Καρνάκ της Αιγύπτου, ψηλά στο Νείλο, δηλ. μακριά από εκεί που είναι οι περισσότερες πυραμίδες. Ο αρχιεργάτης είπε τραγουδιστά λίγους αριθμούς και έδωσε το πρόσταγμα για το τράβηγμα. Χρησιμοποιήθηκε ένα μόνο σχοινί και μια τροχαλία, με καμιά δεκαριά άνδρες που τράβαγαν κι έσπρωχναν μια μεγάλη πέτρα. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται και στην εποχή μας, και δεν υπάρχει λόγος να μην είχε εφαρμοστεί στις ημέρες που χτίζονταν οι πυραμίδες.
Ο Νταίνικεν αναφέρεται σε εργάτες που χρησιμοποιούσαν «ανύπαρκτο σχοινί»• αλλά το σχοινί ήταν γνωστό στην Αίγυπτο πριν ακόμα από τη Βαθμιδωτή Πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ, και γενικά είναι παραδεκτό ότι η πυραμίδα αυτή είναι προγενέστερη κατά 60 περίπου χρόνια από τη Μεγάλη Πυραμίδα.
Σχοινιά, τροχαλίες, ξύλινα έλκυθρα, επαρκείς εργάτες, λογική οργάνωση, πρόσθετες εργασίες, ορισμένη εποχή όταν αναλαμβάνονταν κοινωφελή έργα (κατά τις πλημμύρες του Νείλου), αιγυπτιακά στρατεύματα, χρονολογίες στους τάφους, μούμιες σε πολλές πυραμίδες, όλ’ αυτά συμβάλλουν στην πειστική ένδειξη πως οι πυραμίδες αυτές ήταν αξιόλογα επιτεύγματα ανθρώπων που έζησαν σε πολύ παλαιότερες εποχές: Δεν υφίσταται καμιά ένδειξη για βοήθεια από αστροναύτες ή από επισκέπτες από άλλους πλανήτες. Ούτε μπορούμε να παραδεχτούμε την παρουσία τέτοιων αστροναυτών πίσω από νέα μέταλλα που χρησιμοποίησαν.